De wereld is boos op
mij,
Zij aan zij met al hun
schietgerei.
Ze stopt mij in een
doos,
Puur karakterloos,
Dat is wat ze zeggen,
Als ze over mij
overleggen.
Zonder enig pardon.
Bruggen bouwen vind men
stom.
Dat kost moeite en is
een spiegel,
Wel spelletjes spelen
maar zonder gegiechel.
Wat is daar nu leuk
aan,
Zo meelopen met de
karavaan?
Terugtrekken kan ik
niet meer, daarvoor is het nu te laat,
Het leven blijven
vieren is waar het alleen nog maar om gaat.
Karakterloos,
Want zij zijn boos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten